หน้าที่ 1 - ราชากับอำมาตย์สอพลอ นิทานขำขัน
กาลครั้งหนึ่งมีพระราชาองค์หนึ่ง และอำมาตย์คู่ใจเวลา
พระราชาถามอะไรก็ชอบตอบกลับว่า "ดีพะย่ะค่ะ"
วันหนึงเกิดมีน้ำท่วมเมืองครั้งใหญ่ พระราชาเครียด
วันหนึงเกิดมีน้ำท่วมเมืองครั้งใหญ่ พระราชาเครียด
ไม่รู้จะทำไงเลยเรียกอำมาตย์มาปรึกษา
"นี่เจ้า...น้ำท่วมเมืองทำไงดี..ข้าเครียด..."
"ดีพะย่ะค่ะ...ท่วมเยอะๆ"
"อ้าวดียังไงล่ะ..คนตายเยอะ"
"ดีซิ...พะย่ะค่ะ พระองค์จะได้มีโอกาสช่วยคนที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก"
พระราชาก็คิดได้แล้วบริจาคสิ่งของจนชาวบ้านสรรเสริญกันเพียบ
เวลาผ่านไปเกิดมีการก่อกบฏขึ้นมา พระราชาก็เครียด ไม่รู้จะทำไงเลยเรียกอำมาตย์มาปรึกษาอีก "นี่เจ้า...มีกบฏมาทำไงดี..ข้าเครียด..."
"ดีพะย่ะค่ะ...กบฏเยอะๆ."
"อ้าวดียังไงล่ะ..เดี๋ยวมัน
มาชิงบรรลังก์ ข้าก็แย่นะสิ"
" ดีซิ...พะย่ะค่ะ พระองค์จะได้รู้ว่ามีใครจงรักภักดีบ้าง พวกไม่ดีก็จัดการให้หมด บ้านเมืองจะเป็นสุข" พระราชาก็คิดได้แล้วร่วมมือกันปราบกบฏจนราบคาบ บ้านเมืองเป็นสุข
อยู่ มาวันนึงพระราชาไปล่าสัตว์ เกิดยิงผิด ยิงธนูมาโดนนิ้วก้อยเท้าตัวเองขาด พระราชาได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก และเมื่อเจอหน้า อำมาตย์ ก็เล่าให้ฟัง ได้ยินเรื่องดังนั้นอำมาตย์ก็บอกว่า
"ดีพะย่ะค่ะ...ขาดไป เลย."พระราชาได้ยินดังนั้นก็กริ้ว "เฮ้ย..นิ้วเท้าข้าขาดมันจะดียังไง...เจ้านี่พูดไปเรื่อย...ดีใจที่เห็นข้า ไม่ครบ 32 งั้นเหรอ ทหารจับตัวมันไปขัง."
แล้วอำมาตย์ก็โดนขังลืม....
วันหนึ่ง พระราชาออกไปล่าสัตว์อีก แต่โดนกลุ่มมนุษย์กินคนจับไปทั้งหมด มนุษย์กินคนก็กินทีละคนๆ จนถึงพระราชาเป็นคนสุดท้าย..
พระราชาโดนจับแก้ผ้าแล้วจะใส่ลงในหม้อต้ม...
แต่มีมนุษย์กินคนตัวนึงเห็นว่า นิ้วเท้าขาดไปข้างนึง...จึงบอกว่าไอ้นี่เป็นตัวเสนียด!กินไม่ได้เลยเอาไม้ไล่ตีแล้วขับออกมา
พระ ราชาดีใจมากวิ่งแก้ผ้าล่อนจ้อนกลับเข้าเมือง.....เย้ๆๆๆๆๆ ทันทีที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ให้รับสั่งเรียกอำมาตย์ออกมาจากคุกแล้วเล่าเรื่องให้ฟัง "เอ้อ...เจ้าว่าไม่ผิดจริงๆว่ะ...แม้นิ้วเท้าขาดก็ยังเป็นเรื่องดีได้."
อำมาตย์ก็ยิ้มแล้วบอกว่า
"อิอิ...ดีพะย่ะค่ะ"
ปล. เรื่องอาจจะมีตอนต่ออีกนิดว่า
" แล้วตอนที่ข้าสั่งขังคุกเจ้า ทำไมเจ้าพูดว่าดีพะยะค่ะ " " ก็ถ้าไม่ถูกขังคุก ก็ต้องตามไปล่าสัตว์และถูกจับกิน พะยะค่ะ"
"นี่เจ้า...น้ำท่วมเมืองทำไงดี..ข้าเครียด..."
"ดีพะย่ะค่ะ...ท่วมเยอะๆ"
"อ้าวดียังไงล่ะ..คนตายเยอะ"
"ดีซิ...พะย่ะค่ะ พระองค์จะได้มีโอกาสช่วยคนที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก"
พระราชาก็คิดได้แล้วบริจาคสิ่งของจนชาวบ้านสรรเสริญกันเพียบ
เวลาผ่านไปเกิดมีการก่อกบฏขึ้นมา พระราชาก็เครียด ไม่รู้จะทำไงเลยเรียกอำมาตย์มาปรึกษาอีก "นี่เจ้า...มีกบฏมาทำไงดี..ข้าเครียด..."
"ดีพะย่ะค่ะ...กบฏเยอะๆ."
"อ้าวดียังไงล่ะ..เดี๋ยวมัน
มาชิงบรรลังก์ ข้าก็แย่นะสิ"
" ดีซิ...พะย่ะค่ะ พระองค์จะได้รู้ว่ามีใครจงรักภักดีบ้าง พวกไม่ดีก็จัดการให้หมด บ้านเมืองจะเป็นสุข" พระราชาก็คิดได้แล้วร่วมมือกันปราบกบฏจนราบคาบ บ้านเมืองเป็นสุข
อยู่ มาวันนึงพระราชาไปล่าสัตว์ เกิดยิงผิด ยิงธนูมาโดนนิ้วก้อยเท้าตัวเองขาด พระราชาได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก และเมื่อเจอหน้า อำมาตย์ ก็เล่าให้ฟัง ได้ยินเรื่องดังนั้นอำมาตย์ก็บอกว่า
"ดีพะย่ะค่ะ...ขาดไป เลย."พระราชาได้ยินดังนั้นก็กริ้ว "เฮ้ย..นิ้วเท้าข้าขาดมันจะดียังไง...เจ้านี่พูดไปเรื่อย...ดีใจที่เห็นข้า ไม่ครบ 32 งั้นเหรอ ทหารจับตัวมันไปขัง."
แล้วอำมาตย์ก็โดนขังลืม....
วันหนึ่ง พระราชาออกไปล่าสัตว์อีก แต่โดนกลุ่มมนุษย์กินคนจับไปทั้งหมด มนุษย์กินคนก็กินทีละคนๆ จนถึงพระราชาเป็นคนสุดท้าย..
พระราชาโดนจับแก้ผ้าแล้วจะใส่ลงในหม้อต้ม...
แต่มีมนุษย์กินคนตัวนึงเห็นว่า นิ้วเท้าขาดไปข้างนึง...จึงบอกว่าไอ้นี่เป็นตัวเสนียด!กินไม่ได้เลยเอาไม้ไล่ตีแล้วขับออกมา
พระ ราชาดีใจมากวิ่งแก้ผ้าล่อนจ้อนกลับเข้าเมือง.....เย้ๆๆๆๆๆ ทันทีที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ให้รับสั่งเรียกอำมาตย์ออกมาจากคุกแล้วเล่าเรื่องให้ฟัง "เอ้อ...เจ้าว่าไม่ผิดจริงๆว่ะ...แม้นิ้วเท้าขาดก็ยังเป็นเรื่องดีได้."
อำมาตย์ก็ยิ้มแล้วบอกว่า
"อิอิ...ดีพะย่ะค่ะ"
ปล. เรื่องอาจจะมีตอนต่ออีกนิดว่า
" แล้วตอนที่ข้าสั่งขังคุกเจ้า ทำไมเจ้าพูดว่าดีพะยะค่ะ " " ก็ถ้าไม่ถูกขังคุก ก็ต้องตามไปล่าสัตว์และถูกจับกิน พะยะค่ะ"
(ค้นคว้าจากเน็ตและขอขอบคุณผู้เขียนค่ะ)
*หมายเหตุ งานเขียนชิ้นนี้ ได้รับการคุ้มครองสิทธิตามพระราชบัญญัติคุ้มครองสิทธิทางปัญญา โดยลิขสิทธิเป็นของผู้เขียน ที่ให้เกียรตินำเผยแพร่ผ่าน วิชาการ.คอม เรามีความยินดีและอนุญาตให้ทำซ้ำหรือเผยแพร่ต่อเพื่อประโยชน์ทางการศึกษาเท่านั้น กรุณาให้เกียรติผู้เขียน โดยอ้างชื่อผู้เขียนและ วิชาการ.คอม (www.vcharkarn.com) ทุกครั้งที่ทำการเผยแพร่ต่อ ห้ามนำส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อในสื่อที่เอื้อประโยชน์ทางธุรกิจก่อนได้รับอนุญาต ขอขอบคุณที่ร่วมกันช่วยสร้างให้สังคมไทยเป็นสังคมแห่งปัญญา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น